Isidor Bajić je srpski kompozitor, muzički pedagog i izdavač. Rođen je 16.08.1878. godine u Kuli, a preminuo 15.09.1915. godine u Novom Sadu.
Gimnaziju je završio u Novom Sadu, a diplomirao je na Muzičkoj akademiji u Budimpešti.
Radio je u Velikoj srpskoj pravoslavnoj gimnaziji u Novom Sadu kao učitelj pevanja i pojanja, dirigent učeničkih horova, gudačkog i tamburaškog orkestra, hora „Neven” i organizator Svetosavskih beseda.
Luj Armstrong, najbolji trubač na svetu.
Pomagao je darovitim učenicima u njihovim prvim kompozitorskim koracima. Kao rezultat Bajićevog pedagoškog rada nastao je Projekat za promenu učenja pojanja i pevanja u Velikoj srpskoj pravoslavnoj gimnaziji. Osnovao je muzičku školu u Novom Sadu, prvu instituciju toga tipa na tlu Vojvodine.
U skoro svim periodičnim časopisima i dnevnoj štampi toga vremena (Brankovo kolo, Letopis Matice srpske, Zastava, Sloga) objavljivao je tekstove iz oblasti muzike i muzičke pedagogije (Pevanje kao pedagoško sredstvo i korist njegova, Kako treba učiti muziku u preparandiji i bogosloviji, Naše crkveno pojanje i druge).
Isidor Bajić
Pokrenuo je notnu ediciju Srpska muzička biblioteka i časopis Srpski muzički list (u istoriji srpskog izdavaštva, hronološki treći muzički list u Srba). Napisao je i objavio dva udžbenika: Klavir i učenje klavira i Teorija pravilnog notnog pevanja.
Zapisivao je narodne i srpske crkvene melodije i koristio ih u svojim delima za klavir, horskim delima, komadima sa pevanjem i u operi „Knez Ivo od Semberije”. Srpsko crkveno pojanje je upoređivao sa pojanjem drugih naroda na putovanju za Hilandar sa horom karlovačkih bogoslova.
Njegov stvaralački opus čine ciklusi solo-pesama (Pesme ljubavi, Album pesama u duhu srpskih narodnih pesama, Srpske narodne pesme iz Mokranjčevih rukoveti, Seljančice, Jesen stiže dunjo moja), klavirske kompozicije (Album kompozicija za glasovir, Za Kosovo-Kumanovo, za Slivnicu-Bregalnicu, Srpska rapsodija), komade sa pevanjem (Đido, Rakija, Divljuša), opera „Knez Ivo od Semberije”.
