Na današnji dan 06.01.
Na današnji dan 1912. godine, nemački meteorolog i geofizičar Alfred Vegener, prezentovao je javnosti teoriju o pomeranju kontinenata.
U svojoj knjizi ”Poreklo kontinenata i okeana”, prvi put je pomenuo Pangeu, prvobitni superkontinent.
Po njegovoj teoriji, svi kontinenti bili su spojeni pre 200 miliona godina, da bi se kasnije Pangea podelila na dva kontinenta: Lauraziju (Severna Amerika i Evroazija bez Indije) i Gondvanu (Južna Amerika, Antarktik, Afrika, Australija i Indija).
Na današnji dan 06.01.
Njegova teorija nije nikada u potpunosti prihvaćena, pre svega zbog manjkavosti teorije o plutanju kontinenata.
Pedeset godina kasnije, američki naučnik Hari Hes, izneo je teoriju o širenju morskog dna. Sjedinjenjem Hesove i Vegenrove teorije došlo se do zaključka koji je predstavljao revoluciju u geologiji – teorije tektonskih ploča.
Prema ovoj teoriji, zemljina kora je izdeljena na niz fragmenata, koje čine i kontinenti, i koji se lagano kreću u određenim pravcima relativno malim ali postojanim brzinama (između 1 i 12 cantimetara u toku jedne godine).
Kretanjem, dolazi do sudaranja segmenata ovih ploča, pri čemu se u zoni sučeljavanja javljaju dodatni tektonski procesi i njihovi pratioci – zemljotresi.
U zonama sučeljavanja okeanskih i kontinentalnih segmenata zemljine kore, okeanska kora (koja je znatno tanja od kontinentalne) se podvlači pod kopneni deo zemljine kore i formira tzv. subdukcioni proces.
Dakle, subdukcija predstavlja proces podvlačenja jednog dela Zemljine kore pod drugi deo. Pudvučeni deo kore lagano tone u tzv. Zemljin omotač (omotač zemljinog jezgra) dostižući dubine od nekoliko stotina kilometara.
Zbog “konzumiranja” dela zemljine kore koja u subdukcionom procesu ponire u zemljinu unutrašnjost, na suprotnoj strani tog segmenta aktivan je suprotni proces – razmicanje okeanskog dna i rađanje novog segmenta zemljine kore. I ovaj proces je praćen zemljotresima, a evidentiran je širom Zemlje.
