Stanislav Binički je srpski kompozitor, dirigent i pedagog. Rođen je 27.07.1872. godine u Jasiki (mesto kod Kruševca), a preminuo je 15.02.1942. godine u Beogradu.
Binički se smatra jednim od najvećih predstavnika srpske umetničke muzike.
Prva muzička znanja stekao je od Stevana Stojanovića Mokranjca i Josifa Marinkovića, pevajući u horu Obilić. Za vreme studija na Filozofskom fakultetu u Beogradu osniva Akademsko muzičko društvo.
Zatim, posle jednogodišnjeg rada u gimnaziji u Leskovcu odlazi u Minhen, gde studira kompoziciju i solo pevanje.
Nakon završenih studija, vratio se u Beograd, gde je učestvovao u razvoju muzičke i pedagoške delatnosti. Postaje vojni kapelnik i osniva prvi simfonijski Beogradski vojni orkestar i Muziku kraljeve garde kojom lično diriguje dugi niz godina.
Zajedno sa Mokranjcem i Kostom Manojlovićem osniva Srpsku muzičku školu. Bio je horovođa mnogih pevačkih društava i dirigent Narodnog pozorišta u okviru koga je osnovao Operu, čiji je bio prvi dirigent i direktor.
Čitavog života bio je posvećen komponovanju. Poznat je po tome što je za svoje kompozicije koristio folklorne motive.
Njegovo najpoznatije delo je, prva u srpskoj muzici, opera „Na uranku”. Opera je u jednom činu , na tekst Branislava Nušića. Premijerno je izvedena 1904. godine u Narodnom pozorištu u Beogradu.
Autor je većeg broja kompozicija za vojne duvačke orkestre: uvertire „Iz mog zavijčaja”, ciklusa narodnih pesama u obradi „Na Liparu”, ciklusa Pesme iz Južne Srbije i Mijatovke, vojnih marševa od kojih je najpoznatiji Marš na Drinu i Paradni marš. Smatra se da je najpoznatiji srpski marš, Binički posvetio pukovniku Stojanoviću, koji je poginuo u bici na Ceru.
Komponovao je muziku za bajku „Ljiljan i omorika”, uvertiru za Vojnovićev „Ekvinocio”, muziku za pozorišne komade „Put oko sveta”, „Nahod”, „Tašana” i dr.
Februara 2008. godine u Beogradu je pronađena gramofonska ploča izdavača Concert Gramophone Record (okvirno, snimak je oko 1910.) sa snimkom vojne kapele kojom diriguje Stanislav Binički. Ploča se danas nalazi u fondu Narodne biblioteke Srbije.
Stanislav Binički je bio uvažena ličnost kada je, krajem tridesetih godina dvadesetog veka, pozvan da po prvi put čuje novopostavljena zvona na novoj, upravo završenoj crkvi Svetog Aleksandra Nevskog na Dorćolu u Beogradu. Prema zapisu u crkvenom letopisu Binički je, slušajući, u oduševljenju uzviknuo: „Eto konačno i Beograd dobi prava crkvena zvona“.
U njegovoj rodnoj Jasici kod Kruševca svake godine se održava muzička manifestacija Dani Stanislava Biničkog, u okviru koje su nastupili mnogi ugledni solisti i ansambli.
